Kışın ilk karı düşmüştü. Çam ağaçları bembeyaz örtüye bürünmüş, pencerelerde ince bir buz tabakası oluşmuştu. Evlerin çatılarından sarkan buz sarkıtları sabah güneşinin ışığıyla parıldıyordu. Hava ne kadar soğuk olsa da mahallede bir hareketlilik vardı.
Çünkü yılbaşı yaklaşıyordu. Herkes bir şeylerin telaşındaydı. Kimisi evine süsler alıyor, kimisi yılbaşı sofrası için alışveriş yapıyordu. Ama en heyecanlı olanlar çocuklardı.
Burak, on iki yaşında, hayal gücü geniş bir çocuktu. Mahallenin sokaklarında en çok koşan, en çok gülen hep o olurdu. Ablası Duru ile birlikte, bu yılbaşı için kendilerine özel bir etkinlik planlamışlardı. “Duru, bu yılbaşı sadece hediyelerle geçmemeli.
Daha anlamlı bir şey yapmalıyız,” demişti Burak. Duru da bu fikri heyecanla kabul etmişti. Ancak ne yapacaklarına bir türlü karar veremiyorlardı.
Akşam yemeğinde babaları, “Yılbaşı yaklaşıyor çocuklar, siz ne yapmayı planlıyorsunuz?” diye sordu. Duru düşünceli bir şekilde cevap verdi:
“Henüz karar veremedik, baba. Burak farklı bir şey yapmak istiyor ama ne yapacağımızı bilmiyoruz.”
Babaları gülümseyerek, “Bazen güzel bir şey yapmak için çok düşünmeye gerek yoktur. Etrafınızdaki insanlara bakın. Kim neye ihtiyaç duyuyor, kim mutlu edilmeyi bekliyor, bunu anlamaya çalışın,” dedi.
Burak ve Duru, babalarının sözlerinden ilham almıştı. Ertesi gün okullar tatildi ve sabah erkenden sokağa çıktılar. Kar üstünde yürürken ayaklarının çıkardığı çıtır çıtır ses ikisini de mutlu ediyordu. Mahallede dolaşırken fark ettikleri şey, herkesin yılbaşı için bir telaş içinde olduğuydu.
Ama sokakta yürüyen yaşlı bir amca dikkatlerini çekti. Elindeki torbada yalnızca birkaç ekmek vardı. Üstündeki paltosu eskiydi ve ayakkabıları neredeyse karı geçirmeye başlamıştı. Burak ve Duru birbirlerine baktılar.
“Bu amcayı daha önce de görmüştüm,” dedi Duru. “Adı Hasan Amca. Mahallemize birkaç ay önce taşındı.”
“Sanırım yardım etmeliyiz,” dedi Burak. “Ama nasıl?”
“Onu tanımadan bir şey yapamayız. Bence Hasan Amca’yı biraz daha tanımalıyız,” diye ekledi Duru.
Ertesi gün Burak ve Duru, Hasan Amca’nın evini bulmak için sokak boyunca yürüdüler. Ve sonunda buldular evin küçük bir penceresi vardı. Cam, içeriyi net gösteremeyecek kadar buzlanmıştı ama dikkatlice baktıklarında bir şeyler görebildiler.
Oda oldukça küçüktü. Eski bir soba odanın tam ortasında duruyordu, etrafında biraz odun yığınları ve birkaç gazete parçası vardı. Sobanın yanında, yamalı bir battaniye serili dar bir yatak dikkatlerini çekti. Masanın üstünde eski bir radyo ve birkaç kitap duruyordu. Duvarlarda nemden kabarmış lekeler ve küçük çatlaklar vardı. Burak, “Ne kadar az eşyası var,” diye mırıldandı.
Duru, pencerenin kenarındaki saksıya bakarak, “Bitkisi bile kurumuş… Buraya biraz renk getirebiliriz,” dedi. İçerideki sessizlik, odanın boşluğu kadar dikkat çekiciydi. Burak ve Duru, Hasan Amca’nın evinde gördükleri bu manzara karşısında daha çok şey yapmaları gerektiğini anladılar.
Duru ve Burak, eve döner dönmez bir plan yapmaya başladılar. Ailelerinden yardım istemeye karar verdiler. Annesine, Hasan Amca için bir yemek hazırlayıp hazırlayamayacağını sordular. Anneleri de “Tabii ki çocuklar. Onu davet edebiliriz, yeni yılı birlikte kutlarız,” dedi. Ancak Burak, “Hayır anne, bu onun için değil. Biz Hasan Amca’nın evine bir yılbaşı sepeti götürmek istiyoruz,” dedi.
Akşam yemek masasında herkes bir fikir sundu. Babaları, “Ben ona bir battaniye alırım, sıcacık bir hediye olur,” dedi. Duru, eski kitaplarından birkaçını seçti. Burak ise kumbarasını açtı. İçinden çıkan bozuk paraları annesine uzatarak, “Bununla onun için güzel bir yılbaşı pastası alabiliriz,” dedi.
Bir hafta boyunca herkes planlarına odaklandı. Mahalledeki diğer arkadaşlarını da işin içine kattılar. Ayşe, “Ben annemle birlikte ona örgü bir bere yaparım,” dedi. Can, “Ben de onun için çam ağacına asabileceği küçük süsler getiririm,” diye ekledi.
Yılbaşı gecesi gelmişti. Duru ve Burak ellerinde hazırladıkları sepetle Hasan Amca’nın kapısına geldiler. İçinde sıcacık bir battaniye, birkaç kitap, bir yılbaşı pastası, örgü bere ve küçük süsler vardı. Duru, “Hadi kapıyı çalalım,” dedi. Burak biraz heyecanlıydı ama cesurca kapıya vurdu.
Hasan Amca kapıyı açtığında şaşkınlıkla ikisine baktı. “Çocuklar, ne güzel bir sürpriz bu böyle!” dedi. Burak, “Hasan Amca, yeni yılda sizi mutlu etmek istedik. Bu yüzden küçük bir şeyler hazırladık,” dedi. Hasan Amca’nın gözleri dolmuştu. “Siz ne kadar iyi kalpli çocuklarsınız. Bu zamana kadar kimse bana böyle bir şey yapmamıştı,” dedi.
Hasan Amca onları içeri davet etti. Küçük sobanın başında otururken getirdikleri pastayı hep birlikte yediler. Hasan Amca, onlara eski anılarını anlattı. Bir zamanlar bir marangoz olduğunu, ancak yaşlandıkça işlerini yürütemediğini söyledi. Duru ve Burak, Hasan Amca’nın hikayesini dinlerken onun yalnızlığını derinden hissettiler.
O gece herkes için çok özeldi. Hasan Amca, çocukların getirdiği hediyelerin sadece maddi değil, manevi anlamda da büyük bir değer taşıdığını hissetmişti. Duru ve Burak ise birine yardım etmenin ne kadar güzel bir duygu olduğunu anlamışlardı.
Yılbaşı sabahı kar yine yağıyordu. Hasan Amca, Duru ve Burak’ın getirdiği battaniyeye sarılmış pencerenin önünde oturuyordu. Dışarıda oynayan çocukların seslerini duyunca içi mutlulukla doldu. Artık yalnız olmadığını hissediyordu.
Duru Burak’a dönüp, “Yeni yılda tek bir kişinin bile mutlu olması çok şeyi değiştiriyor, değil mi?” dedi. Burak gülümseyerek, “Evet, belki de en büyük hediye, birine umut vermektir,” dedi.
Yılbaşı Hikayesi de burada sona ermiş. O günden sonra Duru ve Burak için yılbaşı sadece bir kutlama değil, bir başkasını mutlu etme fırsatı olmuştu. Bu onların hayatlarına yön veren bir ders olmuştu: Paylaşmak, sevgiyi çoğaltmanın en güzel yoluydu.
Yılbaşı Hikayesi gibi Uzun Hikayeler için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.