Deniz, genellikle sessiz, içine kapanık bir çocukmuş. Kalabalıkları sevmezmiş. En sevdiği şey, evdeki yumuşacık battaniyesine sarınıp tabletten çizgi film izlemekmiş. Dışarı çıkmak yerine, dijital oyunlardaki karakterlerle zaman geçirmeyi tercih edermiş.
Annesi bazen “Hadi parka gidelim,” dediğinde, Deniz hemen bahaneler bulurmuş. “Yorgunum,” dermiş ya da “Bugün başım ağrıyor.” Ama aslında dışarının onu yorduğunu hissedermiş. Çok ses, çok insan, çok hareket…
Sabahları uyanmak da onun için zormuş. Ama o sabah her şey farklıymış. Göz kapaklarına vuran güneş, yorganın sıcaklığından daha güzel gelmiş. Deniz yavaşça doğrulmuş ve uykulu gözlerini ovuşturmuş.
İçinde anlam veremediği bir kıpırtı varmış. Sanki biri kulağına, “Bugün dışarıyı görmelisin,” demiş gibiymiş. Sessizce yatağından kalkmış, salona yürümüş.
Masanın köşesinde her zamanki gibi tableti duruyormuş. Ama Deniz bu kez ona dokunmamış. Hatta göz ucuyla bile bakmamış. Bu, onun için küçük ama önemli bir adım olmuş.
Annesi mutfakta kahvaltı hazırlıyormuş. Deniz içeri girince gözlerine inanamamış. “Bu saatte uyanmak mı? Sana ne oldu bakalım?” diye sormuş gülümseyerek. Deniz omuz silkmekle yetinmiş. Aslında ne olduğunu o da tam olarak bilmiyormuş.
“Bugün havada bir şey var gibi,” demiş. “Sanki dışarıda beni bekleyen bir şey var.” Annesi tebessüm etmiş. “Belki sabah rüzgârıdır seni çağıran,” demiş.
Deniz düşünmüş. “Rüzgâr çağırabilir mi?” diye sormuş. “Bazen,” demiş annesi. “Ama sadece duymak isteyen çocuklara.”
Kahvaltı boyunca Deniz hiç acele etmemiş. Tableti istememiş, oyun sormamış. Pencereye bakarken içindeki o tuhaf his büyümüş. Sanki bir şey olmadan önceki durgunluk gibiymiş.
Yemeğini bitirince, hiç alışık olmadığı bir cümle kurmuş. “Anne, dışarı çıkalım mı?” Annesi önce şaşırmış ama sonra gülümseyip başını sallamış. “Tabii ki,” demiş. “Hemen çantanı hazırlayayım.”
Deniz ayakkabılarını giyerken içi heyecanla dolmuş. Korkmamış ama biraz gerginmiş. Çünkü uzun süredir dışarıda oyun oynamamış. Ne olacağını bilmiyormuş ama bilmediği bir şeyin güzel olabileceğini hissediyormuş.
Evin önündeki parkta ilk fark ettiği şey karıncalar olmuş. Minicik yapraklar taşıyan, yere sıralanmış karıncalar… Çömelip uzun uzun izlemiş. Karıncalar çok hızlıymış, çok düzenliymiş. Her biri ne yapması gerektiğini biliyor gibiydi.
Birden gözleri karşıdaki salıncaklara takılmış. Orada başka bir çocuk oturuyormuş. Elinde renkli bir oyuncak dürbün varmış. Deniz biraz çekinmiş ama gitmiş. Belki o oyuncakla gökyüzüne bakmak güzel olurdu.
“Bakmak ister misin?” diye sormuş çocuk. “Olur,” demiş Deniz yavaşça. Dürbünden bakınca gökyüzü daha yakın görünmüş. Bulutlar neredeyse uzanıp dokunacak kadar yakındaymış.
“Ben Mete,” demiş çocuk. “Ben de Deniz,” demiş. Kısa bir sessizlikten sonra birlikte oynamaya başlamışlar. Yaprakların üstünde zıplamış, çimenlere uzanmışlar. Sonra yerde taşlarla ev yapmaya karar vermişler.
“Burası mutfak olsun,” demiş Deniz. “Ben yemek yapmayı severim.” “Tamam,” demiş Mete. “Ben de burada otururum.” Birlikte hayal kurmak Deniz’in hoşuna gitmiş. Çünkü hayalleri ilk kez başkasıyla paylaşmış.
Zaman geçmiş, güneş gölgeleri uzatmaya başlamış. Annesi uzaktan seslenmiş. Deniz yerinden kalkarken, dönüp Mete’ye bakmış. “Yarın yine gelir misin?” demiş. Mete başını sallamış. “Her gün geliyorum ben.”
Eve dönerken Deniz yorgun ama mutluymuş. İçinde huzur varmış. Annesine dönüp, “Bugün hiç tablet aklıma gelmedi,” demiş. Annesi gülümsemiş. “Çünkü gerçek oyunları keşfettin.”
Eve girdiklerinde tablet hâlâ oradaymış. Ekranı açıkmış, parlak renkler dönüyormuş. Ama Deniz sadece bir an bakmış, sonra başını çevirmiş.
Odasında masasının başına oturmuş. Eline kalemini almış. Bugün yaşadıklarını çizmeye başlamış. Karıncalar, bulutlar, taş ev ve yeni arkadaşı Mete… Her birini tek tek sayfaya yerleştirmiş.
Sonra sayfanın köşesine küçük harflerle şunu yazmış: “Tabletin Arkasındaki Dünya”
Gece yatağa yattığında penceresini aralamış. Hafif bir rüzgâr odaya girmiş. Perdeleri usulca hareket ettirmiş. Deniz gözlerini kapatmış, gülümsemiş.
O gün oyun oynamamıştı ama hayatında ilk kez gerçekten oynamıştı.
Tabletin Arkasındaki Dünya Hikayesi de burada, yumuşacık bir huzurla son bulmuş. Tabletin Arkasındaki Dünya Hikayesine benzeyen Çocuk Hikayeleri okumak için bağlantıya tıklayabilirsiniz.