Ormanın gölgeli bir köşesinde, geniş bir yaprağın üstünde yaşayan minicik bir tırtıl varmış. Adı Tofi’ymiş. Tofi ilkbaharda doğmuş, hayatını yaprak çiğleri, ince dallar ve serin rüzgârlar arasında geçirmiş. Güneşi severmiş ama onu sadece hafif ışıltılarıyla tanımış. Yaz mevsiminin nasıl bir şey olduğunu hiç bilmezmiş.
Bir sabah uyanmış Tofi. Güneş daha parlak, hava daha sıcakmış. Yapraklar kurumuş, rüzgârın taşıdığı kokular değişmiş. Çimenlerin arasından yeni tatlar yükseliyormuş. “Galiba yaz geldi,” demiş Tofi, heyecanla gözlerini kısarak.
Tofi, büyük tırtıllardan yazın meyve ve sebzelerle dolu olduğunu duymuş. Ama hepsini hayal etmekle yetinmiş. Şimdi ise merakı daha da artmış. “Yaz geldiyse, ben de tatmalıyım!” demiş neşeyle. Hemen yaprağından aşağı inmiş, ormanın renkli yollarına dalmış.
Az ileride kırmızı çilekler, biraz ötede tombul domatesler, mısır taneleri ve olgun kayısılar sıralanıyormuş. Tofi gözlerine inanamamış. Her biri parlak, taze ve nefis görünüyormuş. İlk olarak bir çileğin üzerine çıkmış, tadına bakmış. “Bu şimdiye kadar yediğim en güzel şey!” demiş kıkırdayarak.
Sonra başka bir meyveye geçmiş. Ardından bir başkası… Derken salatalık, karpuz, üzüm, havuç derken durmaksızın yemeye başlamış. “Hepsi çok güzel! Böyle bir şeyi bir daha ne zaman görürüm ki?” diye düşünmüş. Her gördüğünü tatmadan duramamış.
Karnı dolmuş ama gözleri hâlâ açmış. Renkler o kadar cazipmiş ki aklı dur demeyi başaramamış. “Biraz daha bundan, sonra şundan… ama şunu da denemeliyim!” diyerek oradan oraya koşmuş. Yedikçe yemiş. Güneş yükselmiş, gölgeler kısalmış ama Tofi hâlâ doymamış gibi davranmış.
Gün batımına yakın, Tofi bir çilek kümesinin ortasında kıvrılmış halde kalakalmış. Kıpırdayacak hâli kalmamış. Karnı öyle şişmiş ki yaprakların arasına sığmaz olmuş. Nefesi kesilmiş gibiymiş. “Sanırım biraz fazla kaçırdım,” demiş kısık bir sesle. Ama gülümsemeye çalışmış, çünkü hâlâ hepsinin tadı aklındaymış.
Gece bastırdığında her şey değişmiş. Rüzgâr biraz daha serin esmeye başlamış ama Tofi’nin içi yanıyormuş. Midesinde garip sesler çıkıyor, karnı sancıyla kıvranıyormuş.
Bir sağa, bir sola dönmüş ama rahatlayamamış. Gözlerini kapattığında, aklına ilk yediği çilek gelmiş. O zaman sadece bir tane yemişti ve çok mutluydu. Şimdi ise yüzünü buruşturarak mırıldanmış:
“Galiba tadını kaçırmak, güzelliği de kaçırmak oluyor.”
Sabah olduğunda Tofi, çimenlerin arasında yorgun ve suskun haldeymiş. Hâlâ rengârenk meyvelerle dolu ormanda ama hiçbiri eskisi kadar cazip görünmüyormuş. Karnı hâlâ ağrıyormuş. Kendisini ağır hissediyor, yürümek bile istemiyormuş.
Bir süre orada sessizce beklemiş. Hiçbir yere gitmeden, hiçbir şey yemeden. İlk kez, durmanın da iyi geldiğini fark etmiş. Rüzgârı hissetmiş, toprağın kokusunu içine çekmiş. Güneşi izleyerek, “Ben hepsini denemek istedim… ama hepsini birden istememeliydim,” diye fısıldamış.
Öğleye doğru biraz toparlanmış. Adımlarını yavaş atmış, gövdesi hâlâ ağırmış ama içi hafiflemiş. Yolda tekrar çileklerle karşılaşmış. Bu kez acele etmemiş. Tek bir taneye tırmanmış. Derin bir nefes almış ve sadece bir ısırık almış. Sonra durup uzun uzun çileği izlemiş.
“Bu yeter,” demiş gülümseyerek. “Azı bile güzelse, fazlasına gerek yok.”
O günden sonra Tofi, meyveleri doymak için değil, anlamak için yemeye başlamış. Hangi meyvenin ne zaman olgunlaştığını, hangi ışıkta en tatlı olduğunu fark etmiş. Her şeyin zamanı olduğunu öğrenmiş. En sevdiği tat artık çileğin kendisi değilmiş; onu sabırla beklerken hissettiği heyecanmış.
Günler geçtikçe, Tofi sadece karın değil, kalp de doyurmayı öğrenmiş. Yazı artık yalnızca renkli bir mevsim değil, sabırla tadına varılması gereken bir zaman dilimi olmuş onun için.
Ve o yaz, Tofi yalnızca meyveleri değil; sabrı, ölçüyü ve her şeyin fazlasının nasıl ağırlık getirdiğini öğrenmiş.
Çünkü bazen azı karar, çoğu ise gerçekten zarar verirmiş.
Minik Tırtıl Hikayesi burada sona ermiş. Minik Tırtıl Hikayesi gibi Hayvan Hikayeleri için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.