Bir zamanlar, denizin tuz kokusunu taşıyan bir şehirde müziğe tutkun beş arkadaş yaşarmış. Deniz, melodileri kalbiyle duyan bir çocukmuş.
Mira her şarkının sözlerine anlam katmayı severmiş. Kerem ritimleri parmak uçlarında hissedermiş. Sude’nin sesi, sabah rüzgârı kadar yumuşakmış. Arda ise her zaman hepsini bir arada tutan, düzenli ve neşeliymiş.
Okullar yeni açılmış, sonbaharın ilk rüzgârı pencerelerden içeri usulca süzülüyormuş. Dersler başlamış ama onların aklı hep müzikteymiş. Teneffüslerde masalara parmaklarıyla ritim tutar, defter sayfalarına notalar çizerlermiş.
Bir gün, Deniz okul yolundaki kitapçının vitrininde rengârenk bir afiş görmüş. Üzerinde kocaman harflerle “Manifest – Cumartesi Konseri!” yazıyormuş.
Deniz, afişin önünde bir süre durmuş. Altı kızdan oluşan müzik grubunun fotoğrafına bakarken içi kıpır kıpır olmuş. “Keşke biz de bir gün böyle sahneye çıkabilsek,” diye geçirmiş içinden. Ertesi sabah, arkadaşlarına heyecanla anlatmış.
Mira gülümseyerek, “Gitsek ya!” demiş. Kerem hemen bir plan yapmış, Sude’nin gözleri ışıldamış, Arda “Ailelerden izin alalım, birlikte gidelim,” demiş. Hepsi bir anda aynı hayali paylaşmış.
Deniz akşam eve gidince hemen annesine sormuş. Annesi, “Kalabalık olur ama birlikte giderseniz neden olmasın,” demiş. Babası da başını sallamış. “Güvenli durun, geç kalmayın,” diye eklemiş. Deniz o gece yatağına uzanmış, kulaklarında hayali bir şarkı dönüp durmuş. İçinden, “Bir gün biz de böyle söyleriz,” diye fısıldamış.
Cumartesi sabahı gökyüzü pırıl pırılmış. Kuşlar erken uyanmış, şehirde tatlı bir telaş varmış. Çocuklar parkta buluşmuş; hepsi sırt çantasında su, hırka ve heyecan taşımış. Deniz, “Birbirimizin elini bırakmayalım,” demiş. Hepsi aynı anda başlarını sallamış. Çünkü o günün özel olacağını hissetmişler.
Konser alanına vardıklarında kalabalık dalga dalga genişliyormuş. Renkli ışıklar gökyüzüne yükseliyor, şarkı sesleri rüzgârla karışıyormuş. Çocuklar güvenli bir köşe bulmuşlar. Deniz, “Buradan sahneyi net görürüz,” demiş. Kalabalığın içinden neşe dolu sesler yükselmiş, sanki herkes aynı ritimde nefes alıyormuş.
Bir anda sahne ışıkları yanmış. Manifest’in altı üyesi coşkuyla el sallamış. Kalabalığın içinden büyük bir alkış kopmuş. Deniz’in kalbi hızla çarpmış,
Mira heyecandan elini sıkmış. Müzik başladığında gökyüzü bir anda renklenmiş. Sude hafifçe mırıldanmış, Kerem ritme ayak uydurmuş, Arda gülümseyerek başını sallamış. Hep birlikte, şarkıların içine karışmışlar.
Şarkılar ilerledikçe içlerindeki coşku büyümüş. Manifest üyeleri birbirine bakarak gülümsemiş, izleyenlere el sallamış. Deniz o an bir şey fark etmiş: Sahnedeki kızların gözlerinde aynı parıltı varmış — tıpkı onların gözlerinde olduğu gibi. O an kalbinden bir cümle geçmiş: “Biz de bir gün orada olabiliriz.”
Konserin ortasında grup, yavaş bir şarkı söylemeye başlamış. Işıklar yumuşamış, kalabalık sessizleşmiş. Deniz gözlerini kapatmış, melodiyi kalbinde hissetmiş.
Şarkı, dostluğun, cesaretin ve birlikte olmanın güzelliğini anlatıyormuş. Çocuklar birbirlerine bakmış; o an konuşmadan anlamışlar. Hepsi aynı şeyi hissediyormuş: Bu sadece bir konser değilmiş, bir başlangıçmış.
Konser bitiminde gökyüzünden renkli kâğıtlar yağmış. Manifest üyeleri eğilip teşekkür etmiş. Deniz ve arkadaşları ellerini çırparken birbirlerine dönmüşler.
Mira, “Bir gün biz de kendi grubumuzu kuracağız,” demiş. Kerem hemen eklemiş, “Ritmine ben bakarım!” Sude gülümsemiş, “Ben şarkı söylerim.” Arda heyecanla, “Ben organizasyon işlerini yaparım,” demiş. Deniz sessizce, ama içtenlikle fısıldamış: “O zaman söz verelim.”
Beşi aynı anda ellerini üst üste koymuşlar. Deniz, “Bir gün biz de böyle bir sahnede şarkı söyleyeceğiz,” demiş. Mira, “Ve hiç birbirimizi bırakmayacağız,” diye eklemiş. O an, kalabalığın sesi uzaklaşmış, ışıklar daha da parlamış. Sanki gökyüzü bile onların sözünü duymuş.
Dönüş yolunda hepsi sessiz ama gülümser haldeymiş. Sokak lambaları suya yansıyan yıldızlar gibi parlıyormuş. Deniz otobüs camına başını yaslamış, kalbinde hâlâ o müzik çalıyormuş. “Bir gün sahne ışıkları bize de yanacak,” diye düşünmüş. Gözlerinde umut, içinde melodiyle eve dönmüş.
Manifest Konseri Hikayesi burada sona ermiş. Manifest Konseri Hikayesi gibi birbirinden güzel Dostluk Hikayeleri için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.