Evde ayak sesleri yükselmişti. Ceren, odasının kapısını usulca kapatıp pencerenin yanına geçmişti. Kitabını dizlerine koymuş, perdeden sızan ışıkla sessizce okumaya çalışıyordu. Ama koridordan gelen tanıdık bir ses, bütün sessizliği parçaladı.
“Anne! Kalem kutum nerede? Ceren yine yerini değiştirmiş olmasın!”
Ceren gözlerini devirdi. İçinden, “Ben hiçbir şey yapmadım,” diye geçirdi ama ses etmedi. Bu sabah da böyle başlamıştı işte. Tıpkı diğer sabahlar gibi.
Can altı yaşındaydı, kendine göre kocamandı. Her şeyi yüksek sesle yapardı: konuşmak, yürümek, gülmek ve hatta susmak bile onunla gürültülü olurdu. Ceren ise yedi yaşındaydı ve her şeyin sessizini severdi: sabahları, kitapları, renkli kalemleri ve kendi başına hayal kurmayı.
Aynı evde yaşıyorlardı ama sanki iki farklı gezegenden gelmiş gibiydiler.
Ve işin garibi… her gün aynı cümleyle bitiyordu:
“Ben onun kardeşi olmak istemiyorum!”
O gün de farklı olmamıştı. Ceren kitap okumak istiyordu, Can ise arabalarıyla salonun ortasında yarış yapıyordu. Arabaların çarpıştığı her “tak!” sesi Ceren’in içini titretiyor, sabrını zorluyordu. “Can, biraz sessiz olur musun?” diye seslendi. Can ise hiç duymamış gibi yüksek sesle bağırdı: “Ve yarışın galibi sarı araba!”
Ceren homurdanarak odasına çekildi. “Bu evde sessizlik yok,” diye mırıldandı. Tam kapısını kapatıyordu ki Can topunu odanın kapısına çarptı. “Yine senin kitapların yüzünden top oynayamıyorum!” diye bağırdı. Ceren dişlerini sıktı ama karşılık vermedi.
Annesi mutfaktan seslendi: “Kavga etmeyin artık!” Ama ikisi de birbirine kızgındı. Ceren, Can’ın her şeye karışmasından yorulmuştu. Can ise Ceren’in hep düzenli ve sessiz olmasından sıkılıyordu.
Öğleden sonra Can dışarı çıkmak istedi. Annesi izin verdi, “Sadece parka kadar git, çok uzaklaşma,” dedi. Can hemen topunu kaptı, ayakkabılarını ters giymiş olsa bile önemsemeden kapıyı çekip çıktı. Ceren pencerenin kenarında oturuyor, hâlâ kitabını okuyordu ama gözleri satırlarda değil, aklında sabahki tartışma vardı.
Tam o sırada göz ucuyla Can’ı gördü. Kaldırımda topuyla zıplayarak yürüyordu. Güneş, topun üzerinden parlayarak yere düşüyordu. Sonra birden… ayağı bir taşa takıldı ve Can olduğu gibi yere kapaklandı. Ceren’in kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu. Sanki o düşmüş gibi acı hissetti içinde.
Kitabını düşünmeden kenara fırlattı. Terliklerini giymeyi bile unuttu. Kapıyı hızla açtı, ayakları çıplak merdivenlere değse de umursamadı. “Can!” diye bağırdı, sesi çatallıydı. Gözleri yaşarmıştı bile.
Can yerde kıvranıyordu. Dizinden ince bir kan akıyor, gözyaşları yanağından toprağa damlıyordu. Elleriyle dizini tutmuştu, yüzü buruşmuştu. Ceren hemen yanına diz çöktü, nefes nefese kalmıştı. “Can… canım kardeşim… çok acıyor mu?” dedi, sesi neredeyse fısıltı gibiydi.
Can başını kaldırdı, “Evet… çok acıyor…” dedi. O an Ceren’in gözlerinden bir damla yaş aktı. Kardeşini o hâlde görmek dayanılır gibi değildi. Sanki kendi dizi kanamıştı da, Can onun yerine ağlıyordu.
Ceren eliyle Can’ın yüzünü sildi. Parmakları titriyordu ama dokunuşu yumuşacıktı. “Hiçbir şey olmayacak. Buradayım ben,” dedi, sesi bu kez daha kararlıydı. Sonra elini uzattı. “Hadi, birlikte kalkalım.”
Can başını salladı. Ağlıyordu ama artık gözleri korkuyla değil, güvenle bakıyordu ablasına. Ceren iki koluyla kardeşini kavradı. Can’ın acıyan dizine dokunmamaya dikkat ederek onu yavaşça ayağa kaldırdı.
Birlikte, çok yavaş yürümeye başladılar. Ceren her adımda Can’ın omzunu daha sık sardı. Bir adım Can’ın, bir adım Ceren’in… Sanki yürüyen tek bir kişiydiler.
Kapıyı anneleri açtığında yüzündeki korkuyu hemen fark etti. “Ne oldu size?” dedi. Ceren hemen konuştu. “Düştü… top oynarken… ben gördüm… çok korktum…” Annesi Can’ı kucakladı, içeri aldı. Dizine pansuman yaparken Can hâlâ burnunu çekiyor, göz ucuyla Ceren’e bakıyordu.
Ceren kapının eşiğinde durmuş, içeri girmemişti. Gözleri doluydu ama ağlamıyordu. Annesi dönüp baktı: “Sen neden bu kadar üzgünsün canım?” diye sordu. Ceren sesi titreyerek yanıtladı:
“Sanki onun değil… benim dizim acıdı.”
O gece Ceren’in odası sessizdi ama kapısı açıktı. Can, bir süre sonra içeri girdi. Yavaşça yatağın kenarına oturdu. Elindeki yorganı Ceren’e doğru uzattı. “Teşekkür ederim,” dedi. “Koşarak geldiğin için…”
Ceren başını yastıktan kaldırdı. “Korktum Can. Seni öyle görünce… kalbim ağrıdı sanki,” dedi. Sonra ekledi: “Bir daha düşme, olur mu?”
Can gülümsedi, dudakları biraz titriyordu. “Sen de topa kızma, olur mu?” dedi. Bu kez ikisi de gülümsedi.
O günden sonra her şey birden değişmedi belki. Yine tartıştıkları oldu. Ama artık tartışmalar uzun sürmüyordu. Çünkü biri kızdığında, diğeri gözlerine bakarak susuyordu. Çünkü artık anlıyorlardı:
Kardeşlik, her zaman anlaşmak değildi; ama biri acı çektiğinde, diğerinin kalbinin sızlamasıydı.
Kardeşler Hikayesi burada sona ermiş. Kardeşler Hikayesi gibi birbirinden güzel Dostluk Hikayeleri için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.
Kişiye özel hikaye için sipariş oluşturabilirsiniz. SİPARİŞ İÇİN TIKLAYIN.