Sabah güneşi, odasının perdesinden içeri süzülürken Emre birden doğrulmuş. Annesi mutfakta bir şeyler hazırlıyor, babası ise salonun ortasında uzun bir çantayı açıp içinden garip parçalar çıkarıyormuş. Gözlerini ovuşturup yanlarına yürümüş.
“Ne yapıyorsunuz?” diye sormuş merakla.
Babası gülümseyerek, “Hazırlan bakalım, bugün ilk balık avına çıkıyoruz,” demiş.
Emre’nin gözleri bir anda parlamış. Balık tutmak mı? Ona hep çok kolay gibi gelirmiş. Oltayı suya atarsın, birkaç dakika beklersin, sonra hop! Balık gelir, sen de çekip çıkarırsın. Hem belki bugün koca bir kova dolusu balıkla döneriz diye düşünmüş içinden.
Kahvaltıdan sonra sırtlarına ceketlerini giymişler, Emre annesine dönüp, “Akşama koca bir ziyafet var, hazırlıklı ol!” demiş neşeyle.
Ama Emre o sabah sadece bir balık yakalamayacağını değil, sabrın da kokusunu, beklemenin de tadını öğrenmek üzere olduğunu henüz bilmiyormuş.
Göl kıyısına vardıklarında sabah sisi henüz suyun üzerinden kalkmamış. Kuş sesleri ve hafif bir esinti etrafta huzurlu bir sessizlik bırakıyormuş. Babası sandalyeleri yerleştirmiş, oltaları dikkatlice hazırlamış. Emre’nin yüreği kıpır kıpırmış. Dalgaların arasına bakarken, her an suyun altından parlayan pullu bir balık çıkacak gibi hissetmiş.
“Oltayı şöyle tut,” demiş babası. “İpi çok germeden ama çok da gevşek bırakmadan…”
Emre babasını dikkatle dinlemiş, sonra oltayı suya fırlatmış. İpi çekiştirip hafifçe gülümsemiş. “Birazdan başlar,” demiş kendi kendine.
Ama başlamamış.
Dakikalar geçmiş. Sonra bir saat. Sonra bir saat daha… Emre önce suya, sonra ipine, sonra tekrar suya bakıp durmuş. Dizleri uyuşmuş, omuzları yorulmuş. Birkaç kez ayağa kalkmış, sonra tekrar oturmuş. Bir kuş havalanmış, Emre içinden “Keşke bir balık da benim için suyun içinden havalansa,” diye geçirmiş.
“Bu iş hiç de kolay değilmiş,” demiş usulca.
Babası gülümseyerek yanına oturmuş. “Balık tutmak, sadece sabır değil; biraz da sessizliği dinlemeyi bilmek demektir,” demiş. “Suyun içi sessiz görünür ama orada çok şey olur.”
Emre, oltasının ucuna dalgın dalgın bakarken içini bir burukluk kaplamış. İçten içe üzülmüş. Balık tutmak hayalindeki gibi değilmiş. Hatta biraz utanmış da. Çünkü sabah annesine neredeyse böbürlenerek “Ziyafet var” demişti.
Tam pes etmek üzereyken, birden ipin ucunda bir kıpırtı hissetmiş. Önce şüphelenmiş. “Yine yosundur herhalde,” demiş. Ama bu sefer ip gerçekten gerilmiş. Emre’nin kalbi yerinden fırlayacak gibi olmuş. Heyecanla bağırmış:
“Baba! Bir şey var!”
Babası hemen yanına gelmiş. “Yavaş,” demiş, “Kıpırdamasına izin ver, sonra ipi yavaşça çek.”
Emre, elleri titreyerek ipi sarmaya başlamış. Her turda kalbi biraz daha hızlı atmış. Suyun içinden küçük bir balık çıkmış. Pullu, parlak, sanki sabah güneşini sırtında taşıyormuş gibiymiş.
Emre’nin yüzü bir anda parlamış. Gözleri dolu dolu olmuş ama ağlamamış. Sadece uzun uzun o küçük balığa bakmış. Az önceki hayal kırıklığı, şimdi yerini tarifsiz bir gurura bırakmış.
“Bu kadar küçük olmasına rağmen… ne kadar çok şey hissettirdi,” diye fısıldamış.
Babası da aynı dakikalarda iki tane balık tutmuş. Kovalara koymuşlar, saymışlar: Üç balık.
“Annenin, senin ve benim,” demiş babası, yorgun ama huzurlu bir sesle. “Üçümüz için tam kararında.”
Emre başını sallamış. O anda daha fazlasına ihtiyacı olmadığını fark etmiş.
Eve döndüklerinde hava kararmaya başlamış. Annesi kapıyı açtığında, Emre kovayı uzatıp, “Bugünkü yemeği biz getirdik,” demiş gururla.
Annesi gözlerini kısarak gülümsemiş. “Ooo,” demiş. “Bugün göl değil, sanki bir sevgi kazanıymış.”
Mutfağa geçip sofrayı hazırlamışlar. Taze ekmek, limon dilimleri, közlenmiş biberler… Ve ortada üç balık, tabaklara pay edilmiş.
Yemek boyunca kimse çok konuşmamış. Emre çatalını her ağzına götürdüğünde, ipi çektiği anı hatırlamış. Kollarındaki yorgunluk gitmemiş ama yüzündeki gülümseme hiç silinmemiş.
O gece yatağa uzandığında içi sıcacıktı. Bugün yalnızca bir balık tutmadığını, aynı zamanda sabrı, beklemeyi ve küçücük bir başarının nasıl koca bir mutluluğa dönüştüğünü öğrendiğini fark etmiş.
Ve gözlerini kapatırken içinden şöyle demiş:
“Bazı şeyler kolay görünür ama kolay olan her şeyde büyük bir emek gizlidir.”
Balık Tutma Hikayesi burada sona ermiş. Balık Tutma Hikayesi gibi Eğitici Hikayeler için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.