Yemyeşil ağaçlarla çevrili, küçük ama huzur dolu bir kasabada Muhammed adında bir çocuk yaşarmış. Muhammed, on yaşında, meraklı ve öğrenmeye hevesli bir çocukmuş. Küçük yaşından beri caminin hemen yanındaki Kuran Kursu’na devam edermiş. Orada, hocası Hasan Hoca ona Allah’ın ayetlerini öğretirken, İslam’ın güzelliklerini anlatırmış.
Ama Muhammed’in içinde hep bir soru varmış:
“İslam insanı gerçekten nasıl daha iyi biri yapar?”
Namaz kılmak, dua etmek, oruç tutmak gibi şeyleri biliyormuş ama bunların hayatına nasıl dokunacağını tam olarak kavrayamıyormuş. Bu sorunun cevabını bulmaya kararlıymış.
O gün, Kuran kursu çıkışında hava çok güzelmiş. Güneş, bulutların arasından ışıklarını kasabanın sokaklarına serpiştirirken, tatlı bir rüzgar ağaçların dallarını hafifçe sallıyormuş.
Muhammed, evine doğru yürürken caminin önünde oturan yaşlı bir amcayı fark etmiş. Adam, elinde bir avuç yemle caminin avlusundaki güvercinleri besliyormuş.
Muhammed, yaşlı adamın yanına yaklaşıp selam vermiş:
“Selamünaleyküm amca, ne yapıyorsunuz?”
Yaşlı adam gülümseyerek başını kaldırmış:
“Ve aleykümselam evladım. Allah’ın yarattıklarına iyilik ediyorum.”
Muhammed merakla sormuş:
“Bir avuç yemle nasıl iyilik etmiş oluyorsunuz?”
Yaşlı adamın gözleri, güneş ışığında parıldayan küçük bir güvercine kaymış.
“Bak şu küçüğüne, kanadı hafif incinmiş. Eğer yeterince güçlü olmazsa uçmayı başaramaz. Ama ben ona bu yemi vererek yaşamasına vesile oluyorum. Peygamber Efendimiz buyurur ki: ‘Yeryüzündekilere merhamet edin ki, gökyüzündekiler de size merhamet etsin.’ İslam budur işte evlat. Küçük bir iyilik bile büyük bir sevap olabilir.”
Muhammed bir an duraksamış. Küçük bir iyiliğin bu kadar önemli olabileceğini hiç düşünmemişti.
“Peki ama iyilik sadece hayvanlara mı yapılır?” diye sormuş.
Yaşlı adam başını iki yana sallamış:
“Hayır evlat. İyilik, her şeye yapılır. İnsanlara, hayvanlara, doğaya… Hatta bazen bir insana gülümsemek bile büyük bir iyilik olabilir. Kuran, bize iyiliği ve adaleti öğütler. Ama onu gerçekten anlayabilmek için yalnızca okumak yetmez, onu yaşamak gerekir.”
Muhammed, yaşlı adamın sözleri üzerinde düşünerek oradan ayrılmış.
Ertesi sabah Kuran kursuna giderken, yolun kenarında bir kedi yavrusu görmüş. Küçücük bedeniyle titriyormuş. Aç olduğu her halinden belliymiş. Muhammed hemen cebindeki simidi çıkarmış ve küçük parçalar koparıp kedinin önüne bırakmış. Kedi, aç gözlerle yemekleri yemeye başlamış. O an içi tarifsiz bir huzurla dolmuş.
Kuran kursuna vardığında, hocası Hasan Hoca, o gün “Sadaka” hakkında konuşuyormuş. “Sadaka sadece para vermek değildir çocuklar,” demiş. “Güzel bir söz, içten bir dua, küçük bir iyilik de sadakadır. Çünkü Allah, yapılan hiçbir iyiliği karşılıksız bırakmaz.”
Muhammed bu sözleri duyunca gülümsedi. Çünkü o sabah yaptığı küçük iyiliğin, belki de bir sadaka olduğunu anlamıştı.
Birkaç gün sonra, annesi Muhammed’i pazara gönderdi. Elinde para kesesiyle sokakta yürürken, yolun kenarında elma satan yaşlı bir amcaya rastladı. Amcanın yüzü yorgun görünüyordu. Muhammed elmalara bakarken amca gülümsedi:
“Taze elmalar evladım, alır mısın?”
Muhammed birkaç elma almak için kesesinden para çıkardı. Tam o sırada, yolun karşısında fakir bir çocuk gördü. Üstü başı eskiydi ve aç gibi görünüyordu. Muhammed, aldığı elmaları çocuğa verdi. Çocuğun gözleri parladı, sevinçle teşekkür etti.
O an Muhammed’in içinde sıcak bir his yayıldı. Anlamıştı…
İslam sadece namaz kılmak, dua etmek ya da oruç tutmak değildi. İslam, iyilikle, sevgiyle, merhametle yaşamaktı.
O gün Kuran kursunda hocasına yaşlı adamdan, kediden ve fakir çocuktan bahsetti. Hasan Hoca, Muhammed’i dikkatle dinledikten sonra gülümsedi ve şöyle dedi:
“İşte şimdi Kuran’ı sadece okumakla kalmadın, onu yaşamaya başladın. Çünkü Kuran, kalbine dokunduğunda seni daha güzel bir insan yapar.”
Muhammed, hocasının sözlerini duyunca kalbinin aydınlandığını hissetti. Artık aradığı cevabı bulmuştu:
“İslam, sadece ibadet etmek değil; iyilikle, merhametle, sevgiyle yaşamaktı.”
O günden sonra Muhammed, her iyiliğin bir dua, her merhametin bir sevap olduğunu bilerek yaşamaya devam etti.
Kasabanın sokaklarında kediler mırıldanmaya, gökyüzünde güvercinler uçmaya devam etti…
Ve Muhammed, Kuran’ın sadece bir kitap olmadığını, kalbiyle okunduğunda insanı en güzel hale getiren bir rehber olduğunu öğrendi.
Büyük sır artık onun için bir sır değildi. O, artık Kuran’ın ışığında yaşayan biriydi.
Kuran Kursu Hikayesi burada sona erdi. Kuran Kursu Hikayesi gibi Dini Hikayeleri için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.