Küçük bir sahil kasabasında, mavi panjurlu bir evde yaşayan Esma, her zaman meraklı ama bir o kadar da çekingen bir kızdı. 10 yaşındaydı ve kasabanın çiçeklerle süslenmiş dar sokaklarında vakit geçirmeyi çok severdi. Ancak Esma’nın içinde büyüyen bir korkusu vardı: İnsanların onun hakkında ne düşündüğünü fazlasıyla önemserdi.
Esma, okulda hep sessizdi. Çevresindeki arkadaşları ne yaparsa onu yapmaya çalışır, kimseyi kırmamak için hep onların istediği gibi davranırdı. İçinde söylemek istediği birçok şey vardı, ama cesaretini bir türlü toplayamazdı. Özellikle sınıfın en popüler kızı olan Selin, sürekli fikirlerini söyleyip insanları etkilerken, Esma kendini daha da içine kapanmış hissederdi.
Bir gün öğretmenleri, kasabanın kültür fuarında her sınıfın bir proje hazırlayacağını duyurdu. Esma’nın sınıfına, “Doğayı korumak için neler yapabiliriz?” konusunu seçtiler. Öğretmenleri herkesi ayrı ayrı gruplara ayırdı ve her gruptan bir proje lideri seçilmesini istedi. Esma’nın grubu, Selin, Arda ve Deniz gibi konuşkan çocuklarla doluydu. Esma, bu durumda arka planda kalacağını düşünüp üzülüyordu.
Öğretmen, “Grup lideri olmak isteyen var mı?” diye sorduğunda, Esma her zamanki gibi sessiz kaldı. Tam Selin elini kaldıracakken, Arda gülerek, “Esma lider olsun. Nasıl olsa hiçbir şey söylemeyecek, biz de rahat rahat karar alırız!” dedi.
Sınıfın kahkahaları arasında Esma’nın yanakları kızardı. Öğretmen ciddi bir ifadeyle, “Bu hiç hoş bir şey değil, Arda. Esma, grup lideri olmak ister misin?” diye sordu.
Esma, herkesin gözlerinin ona çevrildiğini hissetti. Bir an için “Hayır” demek üzereydi ama içinde bir ses ona “Denemelisin!” dedi. Kısık bir sesle, “Olabilirim,” dedi.
Liderlik, Esma için zor bir başlangıçtı. Grup, hemen Selin’in önerdiği projeyi seçmek istedi. Selin, “Geri dönüşüm kutuları boyayalım, herkesin ilgisini çeker,” dedi. Ancak Esma, bunun yeterince etkili bir fikir olmadığını düşündü. Aklında bambaşka bir proje vardı, ama söylemekte tereddüt ediyordu.
O akşam evde, Esma büyükannesine durumu anlattı. Büyükannesi, her zaman bilge sözleriyle Esma’yı rahatlatırdı.
“Sevgili Esma,” dedi büyükannesi. “Bir fikrin varsa ve bunun doğru olduğuna inanıyorsan, o fikri dile getirmekten korkma. Unutma, bazen en sessiz sesler bile büyük değişimler yaratır.”
Ertesi gün Esma, gruba cesurca fikrini söyledi: “Neden sadece kutu boyamakla kalmıyoruz? Sahildeki plastik atıkları toplasak ve bunlarla bir heykel yapsak? İnsanlara hem doğanın zararını gösteririz hem de farkındalık yaratırız.”
Selin hemen, “Bu çok zor bir iş, zaten kimse bizi dinlemez,” dedi. Ama Esma ilk kez geri adım atmadı. “Bence insanlar, görsel bir mesajdan daha çok etkilenir. Bu konuda öğretmenden yardım isteyebiliriz.”
Esma’nın fikri kısa sürede kabul edildi ve grup harekete geçti. Haftalar boyunca, sahilde plastik atık topladılar. Esma, her gün heykel tasarımıyla ilgili çizimler yaptı ve grup arkadaşlarını organize etti. Selin bile sonunda Esma’nın liderliğine hayran kalmıştı.
Heykel tamamlandığında, büyük bir kaplumbağa şeklini almıştı. Kaplumbağanın kabuğu, plastik şişe kapaklarından yapılmıştı ve içinde mavi tonlarla süslenmiş atıklar vardı. Bu proje, sadece sınıf arkadaşlarını değil, tüm kasabayı etkiledi.
Fuar günü, Esma ve grubu projelerini gururla sundu. Esma, kalabalık bir grubun önünde konuşmak zorunda olduğunu öğrenince yine korktu. Ama büyükannesinin sözlerini hatırladı: “Sessiz sesler bile büyük değişimler yaratır.” Derin bir nefes alarak konuşmaya başladı.
“Bu heykel, doğanın bize verdiği bir mesaj. Eğer bu atıklarla yaşamaya devam edersek, sadece çevreyi değil, kendi geleceğimizi de yok edeceğiz. Biz bu projeyle sadece farkındalık yaratmak değil, herkesin küçük bir adım atmasını istedik.”
Herkesin gözleri Esma’nın üzerindeydi. Konuşması bittiğinde, salonda büyük bir alkış koptu. Esma, ilk kez sesinin gerçekten duyulduğunu hissetti.
O günden sonra, Esma kendisini farklı görmeye başladı. Artık fikirlerini söylemekten çekinmiyordu. Sessizliğin bir zayıflık olmadığını, tam tersine onun derin düşüncelere dalmasını sağlayan bir güç olduğunu anlamıştı. Selin bile, “Senin bu kadar yaratıcı olduğunu hiç fark etmemiştim. Harika bir lider oldun!” diyerek ona hayranlığını dile getirdi.
Esma, liderlik ettiği bu projeden sonra hayatında pek çok değişiklik yaptı. Kendine inandığında ve fikirlerini cesurca dile getirdiğinde, insanların ona saygı duyduğunu gördü. O artık yalnızca kendi gibi davranıyordu ve bu da yeterince iyiydi.
İnsanların seni başka biri yapmaya çalışmasına izin verme. Senin içinde, sadece sana özgü bir güç var. Hayallerine inan, fikirlerini söylemekten çekinme ve unutma: Gerçek cesaret, kendin olabilmektir.
Kendin ol Hikayesi de burada sona ermiş. “Kendin ol Hikayesi” gibi Uzun Hikayeler için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.