Ada, sahil kasabasının sakin bir köşesinde yaşayan, on yaşında meraklı ve hayalperest bir çocuktu. Uzun siyah saçları ve mavi gözleriyle dikkat çekse de, kasabadaki herkes onun hayvanlara olan sevgisiyle tanırdı. Küçüklüğünden beri yaralı ya da yardıma muhtaç bir hayvan gördüğünde hemen yanına gider, onu iyileştirmek için elinden geleni yapardı.
Ancak bu sevgisinin ardında kendine bile itiraf edemediği bir korku saklıydı: Ada, büyük adımlar atmaktan, bilinmeyene doğru gitmekten çekiniyordu. Her şeyi olduğu gibi bırakmak ona daha güvenli gelirdi.
Sahil, onun en sevdiği yerdi. Kasabanın küçük meydanından yürüyerek beş dakikada ulaştığı bu kumsal, hem sakindi hem de hayal kurmak için harika bir yerdi. Sahilde, yıllar önce karaya vurmuş ve yosunlarla kaplanmış eski bir balıkçı teknesi duruyordu. Ada bu tekneye “Rüya Gemisi” adını vermişti. Her gün buraya gelir, kendini o tekneyle uzak diyarlara gitmiş gibi hayal ederdi.
Bir sabah Ada, kumsalda yürürken uzaktan bir şey fark etti. Kumların üzerinde küçük, hareketsiz bir kuş yatıyordu. Kalbi hızla atmaya başladı. Kuşun yanına koştuğunda, onun hafifçe nefes aldığını fark etti. Kanadı yaralıydı ve uçamıyordu.
“Küçük dostum, seni yalnız bırakmam,” dedi Ada fısıldayarak. Kuşu dikkatlice ellerine aldı ve eve götürdü. Evde, annesiyle birlikte eski bir kafesi temizledi ve kuşa bir yuva hazırladı. Kuşun yarasını temizledi, su ve yem verdi. Ada kuşa “Kanat” adını verdi, çünkü onun yeniden uçmasını görmek istiyordu.
Kanat’ın yaraları iyileşirken, Ada her gün onunla vakit geçirdi. Ona hikayeler anlatıyor, bazen de sessizce yanında oturuyordu. Kanat’ın varlığı, Ada’nın hayatına bir neşe getirmişti. Ama bir yandan da içini bir korku kemiriyordu: Ya Kanat asla yeniden uçamazsa?
Bu düşünce, onun içinde daha derin bir korkuyu uyandırdı. Kendi hayatında da pek çok şeyden korkuyordu. Resim yapmayı çok seviyordu, ama kasabada düzenlenen sanat yarışmasına katılmaya cesaret edememişti. Hep bir şeylerin ters gideceğinden korkuyordu.
“Biliyor musun, Kanat?” dedi bir gün. “Sen de ben de korkuyoruz. Ama belki birlikte bu korkularımızı yenebiliriz.”
Kanat, Ada’nın söylediklerini anlıyormuş gibi başını eğdi ve hafifçe cıvıldadı. Bu Ada’ya cesaret verdi.
Bir hafta sonra, Kanat iyileşmiş gibiydi. Ada, onu sahile götürdü. Gözleri umut doluydu. “Hazır mısın, Kanat?” dedi. “Bugün ilk uçuşunu yapacaksın!”
Kanat, Ada’nın ellerinde duruyordu. Ada ellerini yavaşça havaya kaldırdı. Kanat, kanatlarını hafifçe çırptı ama sonra yere kondu. Ada üzülmemeye çalıştı. “Henüz hazır değilsin, ama birlikte çalışacağız,” dedi.
O günden sonra Ada, Kanat’la her gün sahile gitmeye başladı. Ona cesaret vermek için türlü yollar denedi. Ama Kanat hâlâ uçmayı başaramıyordu. Ada, bazen kendi korkularını Kanat’ın uçma korkusuyla özdeşleştiriyor ve bu durum onu hem endişelendiriyor hem de motive ediyordu.
Bir akşam, Ada annesiyle birlikte otururken bir karar verdi. “Anne,” dedi. “Sanat yarışmasına katılacağım.”
Annesi şaşırmıştı. “Bu harika bir haber, Ada! Ama neden birden böyle bir karar verdin?”
“Kanat’tan ilham aldım,” dedi Ada gülümseyerek. “Eğer o korkularını yenip uçabilirse, ben de resimlerimi sergileyebilirim.”
Ertesi sabah, Ada Kanat’ı sahile götürdü. “Kanat, bir anlaşma yapalım,” dedi. “Sen uçmayı denersen, ben de yarışmaya katılırım. İkimiz de korkularımızı yeneriz, ne dersin?”
Kanat, Ada’nın söylediklerini anlıyormuş gibi yine hafifçe cıvıldadı. Bu kez Ada, onun gerçekten uçabileceğine inanıyordu.
O gün, sahilde rüzgar hafifçe esiyordu. Ada, Kanat’ı ellerine aldı ve gökyüzüne doğru kaldırdı. “Hadi Kanat, yapabilirsin!” dedi. Kanat bir an duraksadı. Sonra kanatlarını açtı ve hızla çırpmaya başladı. Havalandı! Ada, sevinçle çığlık attı. Kanat gökyüzünde süzülürken, Ada ellerini havaya kaldırarak onu izledi.
“Başardın Kanat!” diye bağırdı. “Ve şimdi sıra bende!”
Ada, Kanat’ın uçuşundan aldığı ilhamla günlerce resim yaptı. Her fırça darbesinde, Kanat’ın gökyüzünde özgürce uçtuğu o anı düşündü. Yarışma günü geldiğinde, heyecanla sahneye çıktı ve resmini sergiledi. Resmi, Kanat’ın deniz üzerinde uçtuğu bir sahildi. Jüri, Ada’nın resmine hayran kaldı. Yarışmayı kazandığında, sahneye çıkarak şunları söyledi:
“Bu resmi yaparken, korkularımı yenmek için bir kuştan cesaret aldım. Değişimden korkmayın, çünkü her değişim bir kanat çırpışıyla başlar!”
Yarışmadan birkaç gün sonra, Ada yine sahildeydi. Uzaklarda bir kuş sürüsü gördü. Gözleri tanıdık bir silueti aradı. Ve işte oradaydı: Kanat! Ada, ellerini uzattı ve Kanat ona doğru uçup kondu. İkisi de birbirine bakarak gülümsedi.
“Sen uçmayı başardın ve beni de değiştirdin,” dedi Ada. “Artık korkularımızı geride bıraktık.”
Ada ve Kanat, birbirlerinden aldıkları cesaretle kendi yollarında ilerlediler. Ada, sadece bir sanat yarışmasını kazanmakla kalmadı, aynı zamanda hayatta büyük adımlar atmaktan korkmaması gerektiğini öğrendi. Kanat ise, gökyüzünün sonsuz özgürlüğünü keşfetti.
Kanat Çırpmanın Gücü Hikayesi de burada sona erdi. Ancak Ada, her sonbahar gökyüzünde uçan kuşları izlerken şöyle derdi: “Teşekkürler Kanat, bana cesaretin ve değişimin gücünü gösterdiğin için!”
Kanat Çırpmanın Gücü Hikayesi gibi Uzun Hikayeler için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.