Efe, sekiz yaşında, meraklı ve hayvanları çok seven bir çocuktu. O sabah heyecandan yerinde duramıyordu. Çünkü sınıfıyla birlikte hayvanat bahçesine bir gezi yapacaklardı.
Bu, uzun zamandır beklediği bir etkinlikti. Efe, televizyon programlarında izlediği hayvanları yakından görebileceği için çok mutluydu. Zürafaları, aslanları ve özellikle de pandaları merak ediyordu. Arkadaşı Kerem’le sürekli hangi hayvanları göreceklerini konuşuyor, ikisi de sabırsızlanıyordu.
Efe’nin annesi Ayla Hanım, kahvaltı sofrasında Efe’nin bu heyecanını görmekten mutluydu. “Oğlum, hayvanat bahçesine gitmek seni çok mutlu edecek, değil mi?” diye sordu.
“Evet anne, çok heyecanlıyım! Özellikle pandaları görmek istiyorum. Onlar nasıl oluyor, gerçekten siyah-beyaz mı?” diye cevapladı Efe, gözleri parlayarak.
Babası Murat Bey de gülümsedi. “Tabii ki siyah-beyaz, ama onları yakından görmen daha da güzel olacak. Bol bol fotoğraf çekmeyi unutma!”
Efe, kahvaltısını hızla bitirdi. Okul çantasını hazırlarken bir yandan da pandalar hakkında düşündü. Pandalar hakkında birçok şey okumuştu ama onları canlı görmek bambaşka bir deneyim olacaktı. O gün hayvanat bahçesinde neler yaşayacağını hayal ederken heyecanı giderek artıyordu.
Ancak gece olduğunda, bu heyecan yerini garip bir huzursuzluğa bıraktı.
Efe, yatağına yattığında hâlâ hayvanat bahçesini düşünüyordu. “Acaba zürafalar ne kadar uzun? Ya aslanlar gerçekten korkutucu muydu?” diye kendi kendine sorular soruyordu. Gözleri yavaş yavaş kapandı ve derin bir uykuya daldı. Ancak rüyasında, hayvanat bahçesine gitmişti bile.
Rüya oldukça gerçekçiydi. Efe, sınıf arkadaşlarıyla birlikte hayvanat bahçesinin geniş kapısından içeri girmişti. İlk olarak papağanları görmüş, onların renkli tüylerine hayran kalmıştı. Ardından zürafaları seyretmiş, maymunların komik hareketlerine kahkahalarla gülmüştü.
Tam her şey yolunda gibi görünüyordu ki, aniden bir panda kafesinden dışarı çıktı. Panda oldukça büyüktü ve Efe’ye doğru yavaş yavaş yaklaşmaya başladı. İlk başta panda sevimli görünüyordu, ama birden hızlanarak Efe’yi kovalamaya başladı. Efe ne yapacağını bilemedi, kaçmak istedi ama bacakları hareket etmiyordu. Korkudan çığlık atarak bağırdı: “Bırak beni! Yardım edin!”
Rüya öylesine gerçekçiydi ki, Efe’nin kalbi yerinden çıkacak gibi atıyordu. Bir anda uyandı ve odasının karanlığında etrafına bakındı. Rüyanın etkisiyle nefes nefese kalmıştı. Gördüklerinin sadece bir rüya olduğunu fark edince biraz rahatladı, ama bu rahatlık uzun sürmedi. O korkunç sahneler zihninden gitmiyordu.
Sabah olduğunda Efe, her zamanki neşesinden uzaktı. Kahvaltı sofrasına oturduğunda tedirgin bir hali vardı. Annesi, onun keyifsiz olduğunu hemen fark etti.
“Neyin var Efe? Hayvanat bahçesine gitmek için çok heyecanlıydın. Yoksa hastalandın mı?” diye sordu annesi endişeyle.
“Yok anne, hastalanmadım. Ama…” Efe duraksadı, sonra rüyasını anlatmaya başladı. Pandanın onu kovaladığını, ne kadar korktuğunu ve rüyanın gerçekmiş gibi hissettirdiğini detaylıca anlattı.
Annesi gülümsedi. “Ah tatlım, o sadece bir rüya. Pandalar sevimli ve sakin hayvanlardır. Gerçek hayatta seni kovalamazlar. Üstelik hayvanat bahçesi çok güvenli bir yer. Orada korkacak hiçbir şey yok.”
Babası da Efe’yi rahatlatmaya çalıştı. “Hayvanat bahçesinde her şey kontrol altında. Tüm hayvanlar kafeslerinde ve kimseye zarar vermezler. Bugün orada çok eğleneceksin, inan bana.”
Efe, anne ve babasının söylediklerini dinlese de içindeki huzursuzluğu bir türlü yenemedi. Hayvanat bahçesi gezisi için servise binerken hâlâ tedirgin hissediyordu.
Ancak içinde bir yandan da rüyasının sadece bir hayal olduğunu, gerçek hayatta böyle şeylerin olamayacağını düşünüyordu. Arkadaşı Kerem ona “Efe, bugün çok eğleneceğiz! Panda göreceğimizi düşünsene!” dediğinde, Efe sadece başını sallayıp gülümsedi.
Ve böylece, hayvanat bahçesine doğru yola çıktılar.
Servisteki diğer çocuklar çok heyecanlıydı. Kimi zürafaları görmek istiyor, kimi aslanların ne kadar kükrediğini merak ediyordu. Efe ise sessizce camdan dışarı bakıyor, rüyasını düşünüyordu.
Hayvanat bahçesine vardıklarında, büyük bir tabela onları karşıladı: “Doğa Dostları Hayvanat Bahçesi.” Kapının hemen yanındaki bahçıvan, kocaman bir gülümsemeyle çocukları selamladı. Grup, içeriye girerken öğretmenleri kuralları hatırlattı.
“Çocuklar, hayvanları seyrederken kafeslerin dışına çıkmayın, yiyecek vermeyin ve birbirinize dikkat edin. Unutmayın, burası onların evi.”
Efe, grubun gerisinde yürüyordu. İlk olarak rengârenk papağanların olduğu büyük bir kafese geldiler. Papağanlar, çocukların seslerini taklit edince herkes kahkahalarla güldü. Efe de biraz olsun rahatlamıştı.
“Bakın, şuradaki papağan ‘merhaba’ diyor!” diye bağırdı en yakın arkadaşı Kerem. Efe istemsizce gülümsedi.
Sıradaki durak, zürafaların olduğu bölümdü. Uzun boyunlarıyla yapraklara uzanan zürafalar, çocukları büyülemişti. Efe, onları dikkatlice izlerken kendini biraz daha güvende hissetti. Ancak panda bölgesine yaklaştıklarını fark edince yüreği yeniden hızla çarpmaya başladı.
“İşte pandalar burada!” diye bağırdı bir çocuk. Grubun tamamı kafesin önüne toplanmıştı. Büyük, siyah-beyaz tüylü panda bir köşede bambu kemiriyordu. Yavaş hareketleri ve sakin görünümüyle oldukça sevimliydi.
Efe, kalabalığın biraz arkasında durup pandayı izlemeye başladı. Gözleri rüyasındaki sahneyle kafesteki gerçek panda arasında gidip geliyordu. Panda, sakin sakin yemek yemeye devam ederken birden gözlerini kaldırdı ve Efe’ye baktı. Efe’nin nefesi kesildi, ama panda sadece kafasını yana yatırıp onu merakla izliyordu. Sonra tekrar bambusunu kemirmeye döndü.
O an, Efe bir şey fark etti: Panda, onun rüyasında gördüğü gibi korkutucu değildi. Hatta sevimliydi. Kendi kendine güldü. “Rüya işte,” diye mırıldandı.
Efe’nin korkusu tamamen geçmişti. Artık arkadaşlarıyla birlikte diğer hayvanları görmek için sabırsızlanıyordu. Kaplanlar, flamingolar, sevimli maymunlar… Her biri birer doğa harikasıydı. Özellikle fil bölgesinde çok eğlenmişlerdi. Fil, hortumuyla çocuklara su sıçratınca kahkahalar havada uçuşmuştu.
Öğretmenleri Şule Hanım, günün sonunda çocukları bir araya toplayıp onlara doğa ve hayvanlar hakkında bilgiler verdi.
“Unutmayın çocuklar,” dedi Şule Hanım. “Her hayvan, doğanın dengesini korumak için önemlidir. Onlardan korkmak yerine onları tanımaya çalışmalıyız. Ayrıca hayvanlara zarar vermemek ve onların yaşam alanlarına saygı göstermek hepimizin görevidir.”
Efe, bu sözleri dikkatlice dinledi. O gün hayvanat bahçesinden ayrılırken, rüyasının etkisinin tamamen geçtiğini ve hayvanlara olan sevgisinin arttığını fark etti. Korkuları, bilgi ve deneyimle yerini meraka bırakmıştı.
Efe, o gece yatağına uzandığında, hayvanat bahçesinde yaşadığı güzel anıları düşünerek gülümsedi. Artık hayvanlardan korkmuyordu. Aksine, onları daha yakından tanımak ve korumak için bir şeyler yapmak istiyordu.
Efe’nin öğrendiği gibi, bazen korkularımız sadece bilmediğimiz şeylerden kaynaklanır. Onları yenmek için bir adım atmak, bazen tüm dünyamızı değiştirebilir.
Hayvanat Bahçesinde Bir Panda Hikayesi burada sona ermiş. Efe’nin rüyası, artık yalnızca bir anıymış. Gerçek hayat ise çok daha güzelmiş.
Hayvanat Bahçesinde Bir Panda Hikayesi gibi Hayvan Hikayeleri için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.