Mahallenin toprak sahası, sabahın erken saatlerinde güneş ışıklarıyla parıldıyordu. Sahanın kenarlarında duran taşlar ve kale niyetine konmuş eski okul çantaları, çocukların burada oynayacağı maçı müjdeliyordu. Bugün büyük gündü. Mahallenin iki ezeli rakibi, “Haylazlar Takımı” ve “Yaramaz Kaplanlar,” unvan mücadelesi için sahadaydı.
Ali, takım arkadaşlarıyla buluşmak için sokağın köşesinde bekliyordu. Yüzündeki heyecanı saklamak mümkün değildi. “Bugün tarih yazacağız arkadaşlar!” diye bağırdı, başını kaldırarak. Onun bu azmine Can, Burak ve Mert de eşlik ediyordu.
“Ali, tarih yazmak mı? Daha geçen hafta annenin terliğiyle kovaladığı anı unutmadık,” dedi Burak, alaycı bir şekilde gülerek.
Ali, Burak’a yan gözle baktı. “Sen de komik olduğunu sanıyorsun değil mi? Hadi sahaya, bugün bizi kimse durduramaz!”
Takımlar sahaya gelirken her biri sahte bir ciddiyetle rakiplerini süzüyordu. “Yaramaz Kaplanlar”ın kaptanı Kerem, topu bir elinden diğerine atıp dikkat çekmeye çalışıyordu.
“Bu maç bizim! Şampiyonlar sahada, geri kalanlar evlerine!” dedi Kerem, sahte bir özgüvenle.
Ali bu lafı duyunca hemen karşılık verdi:
“Bizi yenmek mi? Ancak rüyanızda olur! Hadi bakalım, sahada konuşalım.”
Mert, annesinin mutfak saatini düdük niyetine getirmişti. Ama saat, sahada fazla işe yaramıyordu çünkü çaldığında çocukların kahkahası yüzünden kimse sesi duyamıyordu.
Maç başladı. Top bir sağa, bir sola gidiyor; çocuklar sahada tozu dumana katıyordu. Ali, hızlı çalımlarla ilerlerken birden durdu ve şaşkınlıkla bağırdı:
“Hey, top nerede?”
Top, Burak’ın ayaklarından kaçıp yaşlı amca Hasan Bey’in bahçesine yuvarlanmıştı. Hasan Bey’in bahçesi, mahalle maçlarının doğal “ceza sahasıydı.” Kimse oraya girmeye cesaret edemezdi.
Ali, gözlerini Burak’a dikti. “Senin yüzünden şimdi Hasan Amca’nın sinirini çekeceğiz!”
Burak omuzlarını silkerek cevap verdi:
“Ne yapalım, top kendisi gitmiş olabilir. Belki de bahçeyi daha çok sevmiştir.”
Takımdan biri topu almak için bahçeye girmeliydi. Can, kendini araya soktu:
“Tamam, ben gidiyorum ama dönüşte kimse beni suçlamasın!”
Can, bahçeye doğru ilerlerken herkes nefesini tuttu. Hasan Bey, çiçekleriyle uğraşıyordu ve bir şeylerden habersizdi. Ancak Can, bahçenin içine adım atar atmaz bir tavuk, yüksek bir sesle gıdaklayarak kaçmaya başladı. Can neye uğradığını şaşırdı, topu aldı ve koşarak geri döndü.
Burak kahkahalarla yere yığıldı:
“Can’ın peşinden tavuk sürüsü geliyor sandım!”
Ali, gülmemek için kendini zor tuttu. “Tamam, maç devam!”
Maç yeniden başladığında, çocuklar sahada tüm enerjileriyle koşturuyordu. Burak, rakip kale direklerinden birine çarptığında bir kahkaha tufanı koptu. Kale direği görevindeki okul çantası yere devrilmiş, Burak ise “Çanta mı daha güçlü, ben mi?” diye bağırarak sahada zıplamaya başlamıştı.
Bu sırada Mert’in savurduğu top, Can’ın yüzüne çarptı. Can bir süre dengede durmaya çalıştı, sonra gülerek yere yığıldı:
“Top yüzüme gol attı, ama bunu sayamazsınız!”
Rakip takım, son dakikalarda üstünlük kurmaya çalışıyordu. Kerem, kaleye yaklaştığında Ali, hızla koşarak önünü kesti. Kerem, topu sağa çalımladı ama bu kez ayağı kayıp yere düştü. Burak, bu fırsatı kaçırmadı ve topu kaptığı gibi rakip sahaya koşmaya başladı. Ancak Burak tam şut çekecekken arkasından gelen Can, ona çarptı ve ikisi de yere düştü.
Mert, bu komik sahneye dayanamayarak yere oturdu ve kahkahalar içinde bağırdı:
“Bizden değil, birbirimizden kaçmalıyız!”
Maç 2-2 berabere gidiyordu. Artık son dakikalara girilmişti. Ali, son bir çabayla topu rakiplerden kaptı. Sağ kanatta hızla ilerlerken Kerem’in ona yetişmeye çalıştığını fark etti. Ancak bu kez de Kerem’in önündeki taşlara takılıp yere düştüğünü gördü.
Ali, tam şut çekecekken Burak yine ortaya çıktı ve “Ben atarım!” diyerek şut çekti. Ama top, doğrudan kale direği olan çantanın içine girdi. Can, heyecanla bağırdı:
“Çanta gol yedi, biz kazandık!”
Herkes bir an durdu ve sonra kahkahalarla Ali’nin takımını alkışladı. Rakip takım bile gülümsemekten kendini alıkoyamadı.
Maç sonunda çocuklar yorgun ama mutluydu. Ali, elini havaya kaldırarak “Mahalle şampiyonu kimmiş gördünüz mü?” diye bağırdı.
Kerem gülerek cevap verdi:
“Şampiyon musunuz, yoksa çantanın talihi mi döndü?”
Çocuklar kahkahalar içinde dağıldı. Toprak saha, onların sadece oyun oynadığı bir yer değil, aynı zamanda dostluk ve eğlenceyle hayatı öğrendiği bir mekân olmuştu.
Haylazlar Takımı Hikayesi burada sona ermiş. Haylazlar Takımı Hikayesi gibi Çocuk Hikayeleri için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.