Bir zamanlar, güneşin sıcakça vurduğu küçük bir kasabada, annesiyle babasıyla yaşayan tatlı bir çocuk varmış. Okuldan geldiğinde genellikle elini yıkayıp ödevini yapar, sonra da oyuncaklarıyla oynarmış. Ama bazı günler, canı çok farklı şeyler istermiş… Özellikle de çikolata.
Bu çocuğun adı Ege’ymiş. Ege çikolatayı çok severmiş ama ne yazık ki çikolata ona hiç iyi gelmezmiş. Midesi bulanır, karnı ağrır, yüzü kıpkırmızı olurmuş. Doktoru, annesiyle babasına çikolatayı tamamen kesmelerini söylemiş. Ama işte Ege bazen dayanamaz, o tatlı kokunun peşinden gider dururmuş.
Bir gün okul çıkışı evde kimse yokken, mutfağın rafında duran küçük bir çikolata kutusu gözüne ilişmiş. Önce biraz tereddüt etmiş. “Acaba yemesem mi?” diye içinden geçirmiş. Ama sonra kutunun kapağını yavaşça açmış. İçindeki parlak kâğıtlara sarılı çikolatalar ona göz kırpar gibiymiş.
Bir tane alıp ağzına atmış. Yumuşak, tatlı tat hemen diline yayılmış. Sonra bir tane daha… Derken fark etmeden üç tane çikolatayı mideye indirmiş. Küçük kalbi heyecanla atmış ama içinde minik bir pişmanlık da başlamış.
Kısa süre sonra karnı hafifçe burulmuş. Ege bunu önemsememiş, odasına çıkmış. Oyuncaklarıyla oynamaya çalışmış ama gözleri karıncalanmış gibi olmuş. Midesi gittikçe daha çok ağrımış, başı dönmeye başlamış. Yatıp geçmesini beklemiş ama ağrı dinmemiş.
Bir süre sonra annesi eve gelmiş. Ege’yi yatağın üstünde kıvranırken görünce hemen yanına koşmuş. “Ege ne oldu sana?” diye sormuş endişeyle. Ege utançla gözlerini kaçırmış. Sonra yavaşça, fısıltıyla söylemiş: “Çikolata yedim…”
Annesi hemen babasına haber vermiş, birlikte Ege’yi hastaneye götürmüşler. Doktor, “Mide spazmı geçirmiş,” demiş. Neyse ki erken müdahale edilmiş. Serum takılmış, Ege biraz dinlenmiş. Ama o gece, karnındaki ağrıdan çok, içindeki suçluluk onu üzmüş.
Eve döndüklerinde Ege uzun uzun düşünmüş. Çikolatayı ne kadar çok sevdiğini ama aslında ona ne kadar zarar verdiğini fark etmiş. Kendi vücudu ona “hayır” dediğinde, bunu dinlemesi gerektiğini anlamış. O günden sonra bir karar almış. Artık çikolata yemeyecekti. Sadece kendine iyi gelen şeylerle beslenecekti.
Okuldaki bir hafta sonu etkinliğinde öğretmenleri çocuklara “En sevdiğiniz şey nedir?” diye sormuş. Herkes sırayla anlatmış; biri dondurma, biri top oynamak, biri dinozorlar demiş. Sıra Ege’ye geldiğinde biraz düşünmüş, sonra şöyle demiş:
“Ben en çok çikolatayı severdim. Ama artık sevmiyorum, çünkü bana iyi gelmiyor. Bazen sevmek bile yetmiyor. Bedenimizi de sevmek gerekiyor.”
Sınıf bir anda sessizleşmiş. Ege’nin sesi cılız ama kararlıymış. Birkaç arkadaşının gözleri büyümüş, biri hafifçe başını sallamış. O an, Ege kendini garip şekilde güçlü hissetmiş. Belki çikolata yiyemiyordu ama dürüstlükle konuşmanın verdiği tatlılık bambaşkaymış.
O günden sonra çikolata geldiğinde herkes Ege’ye dikkat eder olmuş. Öğretmeni tatlı dağıttığında Ege’ye meyve dilimleri getirirmiş. Arkadaşları da bunu normal karşılamış. Hatta bazen Ege’nin meyvelerinden tatmak isterlermiş.
Bir gün okul çıkışı en yakın arkadaşı Can elinde büyük bir çikolata parçasıyla yanına gelmiş. “İkram etmek isterdim ama sen yiyemiyorsun ya…” demiş biraz üzgün. Ege gülümsemiş, “Sorun değil Can. Sen benimle paylaştın ya bu düşünceni, bu bile güzel,” demiş. Sonra çantasından elma dilimlerini çıkarmış. İkisi birlikte okul bahçesindeki ağacın altında oturup elma yemişler. Rüzgâr hafif hafif esmiş, yapraklar üzerlerine gölge düşürmüş.
Ege o anda anlamış ki bazı tatlılar sadece ağızda değil, kalpte hissedilirmiş. Ve en güzeli de, birlikte paylaşılan dürüstlükmüş.
Ve işte böyle, Ege artık çikolata kokusunu duyduğunda durup derin bir nefes alır, sonra kendi yoluna devam edermiş. Çünkü o artık bedenini de kalbi kadar severmiş.
Çikolata ve Sağlık Hikayesi de burada sona ermiş. Çikolata ve Sağlık Hikayesi gibi Uzun Hikayeler için sayfamızı ziyaret edebilirsiniz.